Czym jest obcość?
Często jest definiowana w kategoriach narodowych, społecznych, kulturowych. Obcy to ten kto się od nas odróżnia wyglądem, strojem, zachowaniem, językiem, wartościami. To nieznany, nieznajomy, zachowujemy wobec niego dystans w przestrzeni fizycznej i mentalnej. Dystans, który nie zawsze chcemy zmniejszyć. Czy zresztą jest to zawsze możliwe i konieczne? Może dystans ten, oddzielenie jest potrzebny dla powstania i trwania naszej tożsamości. Dla wielu jednak obcość, poczucie wyobcowania, wykluczenia jest przyczyną dyskomfortu a nawet dramatu, a kiedy wyzwala wrogość, nienawiści – tragedii w skali jednostek, grup społecznych czy narodów.

Ale człowiek posiada zdolność wyjścia poza siebie, komunikacji za pomocą słowa, gestu, znaku, obrazu. Może nie zmniejszy to obcości ale zwiększy zrozumienie dla drugiego, innego, bliźniego, także i tego że nie tylko ktoś jest obcy dla nas, ale także my dla niego – możemy żyć obok siebie w tolerancji, współpracując ze sobą.

W jakiejś mierze jesteśmy na obcość skazani, nie możemy przeżyć za kogoś jego życia – jesteśmy jednostkami, dokonujemy wyborów, tworzymy własną egzystencję. Ale posiadamy zdolność empatii, rozmowy, wymiany.

Obcy to nie tylko człowiek z daleka, z innej kultury, języka, to także przechodzień, sąsiad w poczekalni u dentysty, człowiek stojący z nami w kolejce do kasy w hipermarkecie, współuczestnik ruchu drogowego. I w takim samym stopniu ja jestem obcy dla innych.

Obcy to ja.

Fotografując innych w przestrzeni publicznej nie starałem się zmniejszyć dystansu, owszem z paroma osobami się zaprzyjaźniłem, dowiedziałem się o nich czegoś więcej, ale nie było to moim celem. Ja obserwowałem obcość, zaglądałem jej przez ramię, podglądałem, rejestrowałem bez ingerowania, choć nie zawsze, zdarzało mi się nawiązywać rozmowę, z inicjatywy mojej lub innych i fotografować w trakcie niej, ale czy przestawałem być wtedy obserwatorem? Nie sądzę, nie skłaniałem nikogo do takich czy innych zachowań, fotografowałem, czasami bez patrzenia w celownik, by zachować kontakt wzrokowy z rozmówcą i nie zachęcać jego/jej do gry przed obiektywem.